(…) Το κτήνος γίνεται όλο και πιο έξυπνο, κι εμείς εθελοντικώς βυθιζόμαστε στη μακαριότητα του ηλίθιου, ευτυχισμένοι ιπποπόταμοι στη δροσιά της λάσπης, αμέτοχοι και αμετανόητοι, με τη σιγουριά πως όλα αυτά συμβαίνουν σε μία εικονική πραγματικότητα. 

Αλλά, η εικονική πραγματικότητα μετουσιώνεται σε εφιάλτη αυθεντικής πραγματικότητας για όλο και περισσότερους, η απελπισία αποκτά χαρακτηριστικά επιδημίας, η φτώχεια εναγκαλίζεται μία ισχυρή πλειοψηφία, η ανεργία γίνεται το κάτεργο των νέων… Οι μακάριοι εμείς ελπίζουμε με όλο και περισσότερη ισχυρογνωμοσύνη ότι αυτό δεν αφορά εμάς, αλλά άλλους (…)

Αλλά, τώρα έχει εγκατασταθεί ανεκλήτως στο σπίτι μας, είναι εκεί και προσμένει να το ταΐσουμε. Είναι, πια, αξεχωριστό από εμάς. Είναι η προέκτασή μας, η σκιά που δεν μπορούμε να αποχωριστούμε, αδηφάγο, ανελέητο. Κι είμαστε υπόδουλοι στο δημιούργημά μας, σιτιστές του οικόσιτου κτήνους μας.

του Γιώργου Μπαζίνα, περιοδικό δρόμου «σχεδία», τεύχος #16, Ιούνιος 2014