Ένα σχολείο διαφορετικό από τα άλλα υπάρχει εκεί κοντά στην Τριών Ναυάρχων της Πάτρας. Ένα σχολείο όπου η διάθεση για προσφορά, ο εθελοντισμός και η αλληλεγγύη, αλλά και η δίψα για μάθηση είναι τα κυρίαρχα στοιχεία του που τον κάνουν να είναι ξεχωριστό.

Ένα σχολείο για μετανάστες και πρόσφυγες. Μιλάμε φυσικά για τον χώρο της Κίνησης Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών όπου εδώ και οχτώ χρόνια περίπου, από την στιγμή που ιδρύθηκε ο σύλλογος γίνονται μαθήματα για τους μετανάστες που έρχονται στην Πάτρα.

Τα μαθήματα που γίνονται έχουν να κάνουν με την διδασκαλία της ελληνικής και της αγγλικής γλώσσας, ενώ οι δάσκαλοι είναι εθελοντές άνεργοι πτυχιούχοι φιλόλογοι και ορισμένοι από αυτούς διορισμένοι στα σχολεία.

Εδώ εντοπίζουμε την αλληλεγγύη. Η δίψα όμως για μάθηση εντοπίζεται εύκολα από κάποιον επισκέπτη του χώρου, στα μάτια αυτών των νεαρών παιδιών που ακούνε με προσοχή τι γράφει ο καθηγητής τους στον πίνακα, σημειώνοντας παράλληλα στο τετράδιο τους.

«Σκοπός των μαθημάτων αυτών είναι να μπορέσουν τα παιδιά να αποκτήσουν την δυνατότητα επικοινωνίας και να μάθουν τις γλώσσες που θα τους χρειαστούν, είτε μείνουν στην χώρα μας, είτε αποφασίσουν να πάνε στο εξωτερικό» τονίζει μια από τις εθελόντριες καθηγήτριες που διδάσκει εδώ και αρκετά χρόνια τα παιδιά αυτά, η Παρασκευή Κοντζιά.

«Ο αριθμός των μαθητών κυμαίνεται και δεν είναι πάντα σταθερός. Φέτος έχουμε γύρω στους 25 μαθητές, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι στην ηλικία των 17με 25, ενώ διδάσκουν γύρω στους 8 καθηγητές – εθελοντές.

Οι τέσσερις από αυτούς τους μαθητές πηγαίνουν παράλληλα στο σχολείο της Δεύτερης Ευκαιρίας, με στόχο να πάρουν το απολυτήριο του Γυμνασίου που θα τους φανεί χρήσιμο, σε περίπτωση που θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα και τους δοθεί επιτέλους η δυνατότητα να βγάλουν τα χαρτιά τους».

Όλα τα παιδιά λοιπόν αυτά προέρχονται από χώρες που βρίσκονται σε αναταραχή και έχουν ξεριζωθεί από τις πατρίδες τους.

Το ότι θέλουν να φύγουν και να ταξιδέψουν στις χώρες της δυτικής και της κεντρικής Ευρώπης, δεν αποτελεί πάντα έναν σταθερό κανόνα χωρίς εξαιρέσεις.

«Ορισμένα από αυτά τα παιδιά θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα και να εργαστούν εδώ. Όμως το κράτος δεν τους παρέχει επί της ουσίας αυτή την δυνατότητα αφού δεν τους δίνει την ευκαιρία να βγάλουν τα χαρτιά τους και να μείνουν νόμιμα στην χώρα μας»τονίζει το μέλος της Κίνησης Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών, Νίκος Παπαγεωργίου.

«Το κράτος τους θέλει λαθραίους. Τα χαρτιά που τους ζητάνε να βγάλουν και η όλη διαδικασία αποτελεί μια κοροϊδία εκ μέρους του κράτους αφού αρκετοί από αυτούς παλεύουν επί μήνες να μπουν στην ιστοσελίδα και να επικοινωνήσουν μέσω skype με τις χώρες τους τις μέρες και τις ώρες που τους ορίζουν.

Στους 10 δηλαδή μπαίνει ο 1. Είναι λάθος να λέμε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να φύγουν από την χώρα μας. Αν είχαν άσυλο και έβρισκαν δουλειά, έχοντας πλέον την δυνατότητα να αποκτήσουν εργόσημα και ασφάλιστρα είμαι σίγουρος ότι αρκετά από αυτά τα παιδιά θα ήθελαν να μείνουν».

Οι περισσότεροι όμως με βάση τα δεδομένα που υπάρχουν θα φύγουν.

Αργά ή γρήγορα. Άλλοι θα προσπαθήσουν να φύγουν από το νέο λιμάνι μέσα σε κάποιο φορτηγό, άλλοι θα αναγκαστούν να ταξιδέψουν ακόμα και με jet ski από την Κέρκυρα τώρα που ανοίγει ο καιρός, ρισκάροντας φυσικά την ζωή τους.

Τα μαθήματα των ελληνικών και των αγγλικών θα τους χρειαστούν έτσι και αλλιώς. Η δίψα για μάθηση, βλέπετε, είναι πολλές φορές και αποτέλεσμα ανάγκης, όχι μόνο σχεδίων και ονείρων.

Και το όνειρο των παιδιών αυτών είναι μέσα από όλες αυτές τις περιπέτειες που έχουν περάσει είναι να σταθούν στα πόδια τους. Να κατορθώσουν να ζήσουν. Είτε εδώ, είτε αλλού. Το έχουν ακόμα το δικαίωμα αυτό, έτσι;