«Μήπως στην Κρήτη η ανθρώπινη ζωή παραέγινε φθηνή;»
Όχι, η ανθρώπινη ζωή δεν παραέγινε φθηνή στην Κρήτη.
Η ανθρώπινη ζωή παραέγινε φθηνή στον κόσμο όλο.
Η ανθρώπινη ζωή παραέγινε φθηνή όταν πετάξαμε από πάνω της την αγάπη.
Την αγάπη για τον άνθρωπο, την αγάπη για τον κόσμο όλο, μ’ ό,τι αυτός εμπεριέχει.
Και το θυμόμαστε μόνο όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη βία.
Με τη βία που τρώει αργά και βασανιστικά πρώτα απ’ όλα τον ίδιο τον άνθρωπο που τη βιώνει και μετά τον άλλον προς τον οποίο την εκφράζει – εκδηλώνει.
Και θυμάμαι ξανά τη βία τώρα, με αφορμή τη δολοφονία της Σούζαν και όλα όσα διαβάζω τις τελευταίες ημέρες.
Η Σούζαν δεν είναι μόνο γυναίκα, δεν είναι μόνο Αμερικανίδα, δεν είναι μόνο βιολόγος, δεν είναι μόνο επιστήμονας, δεν είναι μόνο άνθρωπος.
Η Σούζαν θα μπορούσε να είναι παιδί, θα μπορούσε να είναι ηλικιωμένη, θα μπορούσε να είναι ομοφυλόφιλη, θα μπορούσε να είναι πρόσφυγας, θα μπορούσε να είναι αμόρφωτη, θα μπορούσε να είναι φτωχή, θα μπορούσε να είναι πολλά άλλα…
Θα μπορούσε να είναι άνθρωπος, θα μπορούσε να είναι ζώο, θα μπορούσε να είναι δέντρο.
Θα μπορούσε να είναι μια περίπτωση που δε θα είχε φτάσει ποτέ στα αυτιά μας, όπως χιλιάδες άλλες.
Και ο 27 χρόνος δεν είναι δολοφόνος.
Είναι άνθρωπος.
Ένας άνθρωπος που πέταξε από πάνω του την αγάπη και την αντικατέστησε με τη βία.
Δεν ξέρω πώς. Δεν ξέρω γιατί. Σίγουρα όμως υπάρχουν λόγοι.
Λόγοι που σε καμία περίπτωση δε δικαιολογούν την έσχατη μορφή βίας.
Υπάρχουν όμως εκεί για να μας υπενθυμίζουν να μη χάσουμε τη δική μας ανθρωπιά.
Την ανθρωπιά μας απέναντι σε έναν άλλο άνθρωπο.
Και την καταδίκη της πράξης του και κάθε άλλης απάνθρωπης πράξης που θα μπορούσε να συμβολίζει.
Και στεναχωριέμαι για τη Σούζαν, για την οικογένειά της, για τους δικούς της, για όλους όσοι θα μπορούσαμε να είμαστε στη θέση της.
Στεναχωριέμαι όμως και σκέφτομαι τη ζωή αυτού του νέου, της γυναίκας του, των παιδιών του, των γονιών του, της οικογένειάς του, των δικών του ανθρώπων.
Αυτός ο νέος παρουσίαζε σημάδια μιας συμπεριφοράς «περίεργης».
Αυτή η «περίεργη» συμπεριφορά μπορεί να έγινε αντιληπτή από την οικογένειά του.
Αυτή η «περίεργη» συμπεριφορά μπορεί να έγινε αντιληπτή από τους δασκάλους του.
Αυτή η «περίεργη» συμπεριφορά μπορεί να έγινε αντιληπτή από διάφορους ειδικούς.
Αυτή η «περίεργη» συμπεριφορά μπορεί να έγινε αντιληπτή από την κοινωνία.
Αυτή η «περίεργη» συμπεριφορά μπορεί να έγινε αντικείμενο διασκέδασης ή/και χλευασμού από μια ολόκληρη κοινωνία που ως επί το πλείστον στέκεται εκεί, άλλοτε χειροκροτητής, άλλοτε παρατηρητής, άλλοτε κατακριτής, αλλά πάντα πίσω από τον μανδύα του «κοίταζε τη δουλειά σου και μη μπλέκεις».
Αυτήν την «περίεργη» συμπεριφορά προσπάθησε ίσως να διαχειριστεί η οικογένειά του.
Γιατί κανένας άλλος πέραν από τους ίδιους τους γονείς του δε γνωρίζει πραγματικά πώς του στάθηκαν.
Γιατί δε θέλω να πιστέψω ότι ένας γονιός δεν αγαπά το παιδί του και δε θέλει το καλύτερο γι’ αυτό.
Όμως, αρκετές φορές, η αγάπη από μόνη της δεν αρκεί.
Και εκεί είναι που χρειάζεται υποστήριξη. Σταθερή, συστηματική, ουσιαστική.
Υποστήριξη από τους δασκάλους, από τους ειδικούς, από την κοινωνία όλη.
Κάτι που, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, δεν έγινε ποτέ ή έγινε με τρόπο που δε μπόρεσε να αποτρέψει τα χειρότερα που ακολούθησαν.
Και τώρα τι;
Γίναμε θεατές μιας απάνθρωπης πράξης.
Στεναχωριόμαστε και κλαίμε για μια απάνθρωπη πράξη.
Και μετά τι;
Συνεχίζουμε τον κανιβαλισμό σ’ έναν ήδη «νεκρό» νέο.
Γιατί είμαστε «άνθρωποι» που πάψαμε να «κοιτάμε τη δουλειά μας» και καταδικάζουμε κάθε πράξη βίας.
Και αναρωτιέμαι.
Ποιος άραγε φταίει για το θάνατο της Σούζαν;

(Κείμενο μιας συναδέλφου στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook)