Κυριακή πρωί, καθηγήτρια, φιλόλογος, Ββάθμιας εκπαίδευσης (ναι, μία από αυτούς τους «τεμπέληδες» εκπαιδευτικούς που κάθονται 3 μήνες το καλοκαίρι) συναντιέται με μαθητές της και ελάχιστους γονείς σε κεντρικό σημείο της πόλης των Αθηνών προκειμένου να επισκεφτούν αρχαιολογικό χώρο ώστε μέσω ενός βιωματικού περιπάτου να… κάνει ένα «εκτός ύλης» μάθημα – ζωντανεύοντας αλλιώς το μάθημα της Ιστορίας και των Αρχαίων Ελληνικών που τους διδάσκει (σε σχολείο που τελεί υπό κατάληψη).

Έχουν μαζευτεί μόνο καμιά 15αριά άτομα (γονείς και… καταληψίες μαθητές) φορώντας όλοι, χωρίς να τους έχει ζητηθεί ή συζητηθεί μεταξύ τους τις μάσκες τους (ακόμη κι αν βρίσκονται σε εξωτερικό χώρο).

Όμως και οι 15 μικροί και μεγάλοι μασκοφορεμένοι είναι ενθουσιασμένοι κι ανυπόμονοι για το διαφορετικό αυτό μάθημα  (το οποίο θ’ αποδειχτεί κι ένα γερό «μάθημα» για την Ελληνική λογική του παραλόγου).

«Δεν μπορείτε να είστε όλοι μαζί. Δεν επιτρέπεται τα γκρουπς να είναι πάνω από 9 άτομα με τον ξεναγό».
«Μα είμαστε μαθητές, όλοι από την ίδια τάξη και είναι η καθηγήτριά μας και δυο μαμάδες μας» ψελλίζουν απορημένα τα παιδιά.
Όμως η φύλακας, σωστά, επιμένει πως αυτές είναι οι εντολές που έχουν.
Αποφασίζουμε, λοιπόν, πως κάποιοι θ’ ακολουθήσουμε ξεχωριστά ως άλλο γκρουπ τηρώντας αποστάσεις.
Κι αφού ελέγχουν πως όλοι μας φοράμε μάσκα μας επιτρέπεται η είσοδος.

«Μα πως γίνεται να μας επιτρέπεται το μάθημα με 28 παιδιά στο τμήμα μέσα στην τάξη που είναι κλειστός χώρος και να μη μας αφήνουν να είμαστε δώδεκα μαθητές με μάσκες σε ανοιχτό χώρο;» απορούν τα παιδιά – παρ’ όλα αυτά πειθαρχούν.

Και πράγματι, οι οχτώ γύρω από την ξεναγό-καθηγήτρια αποτελούν τη βασική ομάδα, ενώ οι υπόλοιποι μαζί με δυο μαμάδες παρακολουθούμε από απόσταση πέντε μέτρων.

«Δεν επιτρέπεται αυτό που κάνετε. Γίνονται συνεχώς έλεγχοι, θα υπάρξουν σοβαρά πρόστιμα» λέει αυστηρά μια άλλη φύλακας πλησιάζοντας.
«Μα είμαστε σε απόσταση» ψελλίζουν δειλά τα παιδιά από το δεύτερο γκρουπ.
«Όχι δεν μπορείτε να έχετε τον ίδιο ξεναγό γιατί τότε θεωρείστε ένα γκρουπ κι απαγορεύεται» και συνεχίζει διευκρινίζοντας ότι ακόμη και μακριά να ήμασταν σε άλλο σημείο κι ακούγαμε με γουόκι τόκι πάλι ένα γκρουπ θα θεωρούμασταν και απαγορεύεται.
Τα παιδιά γουρλώνουν τα μάτια τους αλλά πειθαρχούν.

Κι έτσι πλέον αυτοί της 2ης ομάδας ακολουθούμε κατά μόνας κρατώντας απόσταση και πλησιάζουμε σε απόσταση ασφαλείας, ως δήθεν τυχαίοι τουρίστες, έχοντας «πλάτη» την πρώτη ομάδα προσπαθώντας να ξεκλέψουμε ό,τι μπορούμε από όσα λέει η καθηγήτρια (η οποία όμως ανά τακτά διαστήματα αφήνει την πρώτη ομάδα αλλού κι επαναλαμβάνει και στη δεύτερη μικρότερη όσα είπε στην πρώτη – χαρακτηριστική περίπτωση… τεμπέλας καθηγήτριας).

«Σαν κρυφό σχολειό» είμαστε, πετάγεται ο πλακατζής της παρέας κι όλοι γελάνε.

Κάποια στιγμή κάποια από τα παιδιά είναι παρόντα σ’ ένα ψιλοπεριστατικό που δημιουργείται με μια τουρίστρια και μια φωτογραφία που τράβηξε.
«Δεν επιτρέπεται να τραβάμε φωτογραφίες σε αρχαιολογικούς χώρους, δηλαδή;» ρωτάει ένας μαθητής.
«Ναι, αλλά όχι για διαφημιστικούς σκοπούς» απαντάει ευγενέστατα ο φύλακας διευκρινίζοντας ότι η εν λόγω κυρία είχε φωτογραφηθεί μπροστά στα αρχαία κρατώντας ένα βιβλίο.
«Συγγνώμη, το Ηρώδειο δεν είναι αρχαιολογικός χώρος; »
«Φυσικά και είναι » απαντάει ο φύλακας σηκώνοντας το ένα του φρύδι.
«Τότε πώς φωτογραφήθηκε ο Ρουβάς με τη Μερσεντές;» ρωτάει με γνήσια απορία ο μαθητής.
«Εεε… Δεν το γνωρίζαμε» απαντάει ο φύλακας, βαθιά αμήχανος, που μπορεί και να μην γνώριζε καν το περιστατικό (αλλά κοίτα να δεις αυτά τα «παλιόπαιδα» που τα μαθαίνουν όλα! Δεν έχουν σχολείο και μαθήματα ν’ ασχοληθούν;)
«Εκείνος όμως πως το έκανε; Κοτζαμ αυτοκίνητο ήταν μπροστά στο χώρο. Θα του επιβληθεί κάποια ποινή;» επιμένει κάποιος άλλος μαθητής αλλά, ευτυχώς (για τον συμπαθέστατο φύλακα) η καθηγήτρια προχωράει με το πρώτο γκρουπ οπότε τα παλιοπερίεργα παιδιά πρέπει να συνεχίσουν τη διαδρομή υποκρινόμενα τα περαστικά τουριστάκια σχολιάζοντας με χασκόγελα: «Ρε φίλε, είδες, σ’ αυτή τη χώρα αν είσαι Ρουβάς μπορείς να κάνεις πράγματα που στους άλλους απαγορεύονται».

Κι η διαδρομή συνεχίζει, έστω και με τα γνωστά… εμπόδια και «κόλπα» κι αποφασίζουν να εντάξουν και χώρο που δεν υπήρχε στην αρχική διαδρομή. Όμως…

«Κυρία, τελικά έχει πολύ κόσμο εδώ μήπως καλύτερα να μην πάμε για να μην συνωστιστούμε; (!) Το αφήνουμε γι’ άλλη φορά» προτείνουν και το εννοούν, επειδή, κοίτα να δεις, «τα παλιόπαιδα» παρ’ όλα τα ευτράπελα και τις δυσκολίες θέλουν να υπάρξει κι άλλη φορά γι’ αυτό το παράδοξο μάθημα.

Κι εκεί λίγο πριν αποχαιρετιστούν (κι ενώ είναι ακόμη μασκοφορεμένα):
«Τελικά δεν κατάλαβα… πρέπει ή δεν πρέπει να φοράμε μάσκες σε ανοιχτούς αρχαιολογικούς χώρους; Εμάς μάς είπαν να φοράμε μάσκες αλλά όλοι οι ξένοι τουρίστες δεν φορούσαν!» πετάγεται ένα αγόρι όλο απορία.
«Ε, κι εσύ! Οι τουρίστες δεν μας κολλάνε κορωνοϊό. Οι τουρίστες μας κολλάνε… λεφτά» απαντάει μισοαστεία μισοσοβαρά το ένα κορίτσι – εκείνο που δείχνει το πιο σοβαρό, το πιο εσωστρεφές (μπορεί να είναι και η «σπασίκλα» της τάξης).

Κι όλα τους γελάνε κι αποχωρίζονται με γέλια, αστεία και πειράγματα δίνοντας ραντεβού για το επόμενο πρωί στο υπό κατάληψη σχολείο τους – θα συνεχίσουν ή όχι; Θα πρέπει να συζητήσουν και να ψηφίσουν.

Ελάτε, λοιπόν… Ελάτε να τους κουνήσουμε το δάχτυλο – και να τους ζητήσουμε «τα ρέστα» για την αύξηση των κρουσμάτων.

(Τα όσα περιέγραψα δεν είναι προϊόν της φαντασίας μου. Τα έζησα εχτές (ως μαμά που επιθυμούσα να παρακολουθήσω το μάθημα – περίπατο)… Και σας διαβεβαιώνω ήταν ένα πανέμορφο κι εποικοδομητικότατο φθινοπωρινό πρωινό! Την καλημέρα μου.)