Μετά από 4 χρόνια ανεργίας διαπίστωσα ότι εκτός της κατάθλιψης που με τριγυρίζει εμφανίζονται και μυοσκελετικά προβλήματα. Αυτό το κατάλαβα όταν έκανα κάποιες δουλείες στο σπίτι ενός φίλου. Οι πόνοι ήταν φοβεροί στα άκρα και στη μέση. Έλλειψη άσκησης.
Το άσχημο είναι ότι καταλαβαίνω το σώμα μου να διαλύεται σιγά σιγά και δεν παίρνω απόφαση να γυμναστώ. Ποιος; Εγώ, που όταν δούλευα έκανα οχτάωρα ορθοστασίας και μετά έτρεχα 8-10 χλμ. Μια παγωμάρα τυλίγει το μυαλό μου και μετά το σώμα μου. Η τέλεια αποδόμηση του ανθρωπου. Στο κομοδίνο μου ειναι στοίβα τα βιβλία. Λογοτεχνικά, πολιτικά, ιστορικά. Το μυαλό δεν μπορεί να συγκεντρωθεί.
Στο κέντρο βοήθειας μακροχρόνια ανέργων, η σύμβουλος εργασίας επιμένει ότι δεν πρέπει να σταματάς την αποστολή βιογραφικών, να είσαι θετικός, να ψάχνεις συνέχεια. Σε μια κοινωνία αρνητική, που είσαι κομμάτι της, καλείσαι να έχεις τη θετική ενέργεια του χυμού. Ο στόχος είναι να μας φτάσουν στο σημείο 0, έτσι ώστε να γίνει η σωτηρία όλων των άλλων εκτός από μας που πάντα δουλεύαμε και ζούσαμε. Και τώρα που δεν δουλεύουμε μας δουλεύουν.
Μήπως δεν ξέρουν ότι το ποσοστό κατανάλωσης αλκοόλ στους άνεργους είναι υπεραυξημένο; Το ίδιο και στις ουσίες (μαλακά ναρκωτικά, νικοτίνη); Ο χρόνος γίνεται αφόρητος.
Βέβαια, το καλύτερο απ’ όλα είναι η επαφή με τους ανθρώπους. Έχω καταλάβει ότι οι από πάνω τη θεωρούν μη επιθυμητό σύμπτωμα. Γι’ αυτό έχουν βάλει κάτι τύπους που έχουν το ίδιο επώνυμο (ΜΠΑΛΟΥΡΔΟΙ) να αποτρέπουν τους πολίτες να έχουν πολλά πολλά μεταξύ τους, οπότε θα ένιωθαν ανθρώπινα.
Βέβαια, εδώ έχει γίνει ένα λάθος. Έχουμε αποχαρακτηριστεί και σαν πολίτες, γιατί δεν έχουμε δικαιώματα, και σαν καταναλωτές, γιατί δεν έχουμε λεφτά και από οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα μας ομαδοποιεί.
ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΑΣΦΑΛΙΣΕΙ.
χαλ , 48 χρ.
Κοινωνικό Καφενείο 